In de vorige blogs kon je reeds meer lezen over ons, over hoe ik begon met paardrijden en wie mij reeds inspireerde. Maar er zijn natuurlijk meerdere mensen die mij kansen gegeven hebben en ondersteund hebben in mijn groeitraject. Ik wil hen allen bedanken! Zonder hun input en steun zou ik niet zijn wie ik nu ben en zou imala niet zijn wat het nu is!

Maar hoe werd imala geboren en hoe kwam ik bij de naam?

Rond mijn 20 ste zorgden mijn nieuwsgierigheid en mijn honger naar meer kennis ervoor dat ik op zoek ging naar andere trainers .

Zo kwam Evelien De Kesel op mijn pad. Ik ben Evelien heel dankbaar. Door de trainingen en haar begeleiding kon ik mijn Trainer B diploma dressuur behalen. Ik kon er veel verschillende fijne leerpaarden rijden. Het was wel een afstand telkens en heel wat uren in de auto, maar dat was het meer dan waard! Waar een wil is, is een weg!

Mijn tienertijd was een fijne tijd, eentje die ik koester. De paardenverslaving werd met de jaren alsmaar groter. Samen met mijn broer spendeerde ik uren op de manege in de buurt. Ik kreeg er de kans om ook mijn steentje bij te dragen, wedstrijdervaring op te doen en begon ook met lesgeven.

Maar ik herinner me ook de allereerste lessen... Deze waarbij ik om de 14 dagen mocht gaan paardrijden ( samen met opa). De keren dat ik uren ervoor nerveus was ... op welke pony of paard zou ik mogen rijden? De keren dat ik bang was toen het paard iets deed wat ik niet kende .

Een nieuwe wending, een andere start, een toevoeging,...

Eigenlijk heb ik altijd graag geschreven. De laatste jaren kwam ik er niet toe. Een blog of tekst schrijven vanuit mijn eigen opinie was niet aan de orde. Maar ik heb het gevoel dat het nu mag of nu wel aan de orde is... voor alles is een tijd...
We zien wel waar ons dit schrijven brengen zal... ik hoop op deze manier mijn kennis, ervaringen, inzichten, bedenkingen, hersenspinsels met jullie te delen.